Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stoorder]

STOORDER, z.n., m., des stoorders, of van den stoorder; meerv. stoorders. Al wie de voortduring van eenig ding, op eene ongeoorloofde, of ten minste onaangename, wijze afbreekt, of hindert: o gij stoor-

[p. 720]

der van mijne rust! Hij vindt in zijne kinderen de stoorders van zijne genoegens. Dit woord komt van storen.