Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stijfte]

STIJFTE, z.n., vr., der, of van de stijfte; zonder meerv. Eigenlijk, het stijve van een ding. In het ge-

[p. 696]

bruik, evenveel als stijfheid: het ijs heeft nog geene genoegzame stijfte. Zie voorts stijfheid.