[Stichtelijk]
STICHTELIJK, bijv. n. en bijw., stichtelijker, stichtelijkst. Geschikt, om te stichten, dat is, tot het goede op te wekken, zoo ten aanzien van daden, als woorden: dat was eene stichtelijke leerrede. Zijn gedrag is gansch niet stichtelijk. Hij leeft zeer stichtelijk. Ook wel eens stichtig: een stichtig tafereel. Vond. Van hier stichtelijkheid. Zamenstell.: onstichtelijk, onstichtelijkheid. Het stamwoord is het volgende.
Auteursrechtvrij