Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stekade]

STEKADE, z.n., vr., der, of van de stekade; meerv. stekaden. Een lang puntig ijzer, dat in eenen wandelstok verholen is, en daaruit kan worden getrokken, om als een steekdegen gebruikt te worden: het dragen van

[p. 666]

stekaden is door 's lands wetten verboden. Den volsch een wapenknecht, geoefent en op zijn steeckaden afgerecht. Vond. Dit woord komt van steken.