Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Spuiten]

SPUITEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Ik spoot, heb gespoten. Water, of ander vocht, in eene lange straal, op eenen verren afstand brengen: men spoot oulings brandende Naptha op vijandelijk oorlogstuig, schepen, enz. Daar moet nog meer water gespoten worden. Onzijdig-

[p. 605]

lijk, bezigt men dit woord wegens vocht, dat derwijze ergens uitschiet, als of het er uit gespoten wierd: het bloed spoot uit de wonde in mijn aangezigt. Van hier gespuit, spuiter, spuiting, enz. Zamenstell.: spuitmiddel, spuitvisch, enz. Bespuiten, doorspuiten, inspuiten, onderspuiten, opspuiten, overspuiten, tegenspuiten, tusschenspuiten, wegspuiten, enz. Van spuit.