Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sprong]

SPRONG, z.n., m., des sprongs, of van den sprong; meerv. sprongen. Verkleinw. sprongetje en sprongje. De daad van springen: hij redde zich door middel van eenen sprong. Met eenen luchtigen sprong. Vond. Overdragtelijk zijn kromme sprongen buitensporigheden: hij zal geene verdere kromme sprongen maken. Eenen grooten sprong d en beteekent eensklaps uit eenen lagen staat tot eenen hoogen geraken. Voorts is sprong dikwijls een sterke voortgang: de beroerten namen eenen ijsselijken sprong. Hooft. Of iets vreemds: gij zult daar eenen sprong zien. In de zangkunst en muzijk is

[p. 602]

het de overgang van den eenen toon tot eenen anderen, waarbij men tusschentoonen overspringt. In een geschrift is een sprong een plotselingsche overgang van het eene onderwerp tot een ander, dat daarmede niet naauw zamenhangt. De natuur doet geenen sprong, beduidt, alle natuurlijke veranderingen en overgangen geschieden trapswijze. Op den sprong staan, is, gereed zijn, om dit of dat te ondernemen. In de zamenstell.: hazensprong is sprong zeker beentje uit eenen hazenpoot, 't welk voor het dier van veel gebruik is in het springen. In tweesprong, driesprong, enz. beteekent dit woord eenen barst, eene scheiding in den weg. De overige zamenstell. zijn: bokkensprong, driesprong, kattensprong, laddersprong, luchtsprong, tweesprong, viersprong, enz. Van springen.