Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Spring]

SPRING, z.n., m., des springs, of van den spring meerv. springen. Soortgelijk een werktuig, als waarin men mollen vangt, en dat door zijn opspringen eenen strik aanhaalt, waarin een of ander dier bekneld wordt houten springen opzetten, om vogels te vangen. Figuur

[p. 598]

lijk: om den spring des oorelogs t' ontgaen. Vond. Den spring, waar onder 't was gemeent mijn vijandt te beknellen. Hooft. In het eng. springe, hoogd. sprenkel. Bij Kil. is springhel, springael, sprinckgael, en sprinckhael, een krijgswerktuig, in het lat. balista, catapulta. Van springen.