Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Snuiven]

SNUIVEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik snoof, heb gesnoven. Bij Kil. evenveel als snuffen, snoffen, en snoeven. Den adem, en, met den adem, den reuk van eenig ding, of iets anders, in den neus ophalen. In

[p. 531]

het gebruik, bijzonderlijk, snuiftabak tegelijk met den adem in den neus ophalen: welke snuif snuift gij daar? Zij snuift al te sterk. Door den neus ademen, blazen: sonder snoeven wtdrincken. Kil. Hoe snuift en trappelt het moedige ros. Van hier gesnuif, snuif, snuiver, enz.

Snuiven, hoogd. schnauben, schnaufen, schnupfen, neders. snuven, zweed. snufva, eng. snuff, sniff, is zijne beteekenis aan zijnen klank verschuldigd.