Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Snaar]

SNAAR, z.n., vr., der, of van de snaar; meerv. snaren. Verkleinw. snaartje. Eigenlijk evenveel, als snoer. In het gebruik, een draad van metaal, of van zamengedraaide darmen; waarmede meer dan een speeltuig bespannen wordt: in Sion klinkt muzijk van stem en snaar. L.D.S.P. Spant uw snaeren uit haer kracht. Vond. De snaren spannen, is, eigenlijk, dezelve uitrekken; figuurlijk, al wat er tot eenige onderneming noodig is, in gereedheid brengen: alle snaren zijn gespannen. De snaren stellen, is, dezelve zoo spannen, als noodig is, om ze den vereischten klank te doen geven; en figuurlijk, evenveel als de pijpen stellen, den baas spelen; zie pijp. Eene snaar roeren, is, eigenlijk, haar aanraken, haar geluid doen geven; figuurlijk, eene zaak opperen: dewijl men begost had, die snaar te roeren. Hooft. Op eene en dezelfde snaar voortzagen, is, figuurlijk, over een en hetzelf-

[p. 510]

de onderwerp voortspreken. Het bijv. naamw. gouden, bij snaren gevoegd, wordt afgekeurd, omdat het goud, als te week voor de trillende beweging, die tot heldere klanken vereischt wordt, voor snaren onbruikbaar is. Zamenstell.: snaargezang, snaartuig, snarenbooghsken, een strijkstok, bij Kil., snarenspel, snarenspeler, snarensteek, Kil., snarenspel, zie sleutel. Ontsnaren, - bassnaar, citersnaar, darmsnaar, vioolsnaar, enz.

Snaar, Kil. snaere, snare, is verwant aan snoer. Zie snoer.