Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Smid]

SMID, z.n., m., des smids, of van den smid; meerv. smeden. Verkleinw. smidje. Iemand, die eenig metaal door slagen buigt, wijzigt en vormt. Deze beteekenis heeft het in de zamenstell.: ankersmid, goudsmid, hoefsmid, zilversmid, enz. Overdragtelijk, ook wel eens de maker van evenveel welk ding. Dus geeft men, in de gemeenzame verkeering, aan eenen pruikenmaker den naam van pruikensmid; in Duitschland aan eenen verzenmaker dien van reimschmid; en in het zweed. was oulings husaschmed, een timmerman, murasmed, een metselaar, skipasmed, een scheepsbouwer, vefsmed,

[p. 503]

een wever, liodsmider, een verzenmaker; want smider bekleedde oulings in het zweed. de plaats van smid. Intusschen wordt dit woord op zich zelf hedendaags niet, dan voor eenen ijzersmid, gebezigd: breng het naar den smid. Daer en wiert geen smit gevonden in den gantschen lande Israëls. Bijbelv. Zamenstell.: smidsbaas, smidsbak, smidshamer, smidskoolen, smidsoven, smidsstal, smidstang, smidswater, smidswerk, smidswinkel, enz. Ankersmid, goudsmid, grofsmid, hoefsmid, ijzersmid, nagelsmid, paardensmid, zilversmid, enz.

Smid, oul. smed, smede, neders. ook smid, Kil., zweed. smed, angels. en eng. smith, Zwabenspieg. smit, komt van smeden.