Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Smaak]

SMAAK, z.n., m., des smaaks, of van den smaak; meerv. smaken. Verkleinw. smaakje. Het vermogen, om te smaken: ik heb mijnen smaak verloren. Het is of gij reuk noch smaak hadt. En graagte, trek: gij rookt met smaak. Ze nut het zonder rechten smaak. D. Deck. Overdragtelijk, het vermogen, om kunstgewrochten, en andere dingen, te beoordeelen: wij kunnen met onzen zedelijken smaak gereedelijk goed en kwaad onderscheiden. Alles moet naar den smaak der kunstminnaars ingerigt worden, zal het eenigen aftrek hebben. Al wat de gezegde vermogens aandoet en streelt: dat heeft geur noch smaak. Honger zet aan de geringste spijzen smaak bij. Ende de smaeck daervan was als honichkoecken. Bijbelv. Het is een werk van smaak. Vint niemants brein in bloet, noch gal, noch tranen smaeck. Vond. Op den smaek der ruste verslingeren. Hooft; bij wien dit woord daarentegen

[p. 490]

vrouwelijk is, in: waerin de grootmoedigheit de meeste smaak vint. Eindelijk is smaak ook wel eens een kwade smaak: mij dunkt er is een smaakje aan. Van hier smakelijk, smakelijkheid, smakeloos, smakeloosheid. Zamenstell.: smaakvermogen. Bijsmaak, broodsmaak, landsmaak, nasmaak, pepersmaak, rooksmaak, vischsmaak, vleeschsmaak, volkssmaak, voorsmaak, wansmaak, zoutsmaak, enz.

Smaak, hoogd. schmack, geschmack, komt van smaken.