Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sekte]

SEKTE, z.n., vr., der, of van de sekte; meerv. sekten. Van het lat. secta, een gezelschap van eenigen, welke zich door eenerlei leer, of meeningen, van andere dergelijke gezelschappen onderscheiden. In de gewone beteekenis, een gezelschap van eenigen, welke zich door

[p. 433]

dwaalleeringen van het voor echt gehouden gezelschap van gelijken aard onderscheiden: de sekte der sadduceërs. Ook de aanhang van eenen beroemden godgeleerden, of wijsgeer: de sekte der stoicijnen. Zamenstell.: sektengeest, sektenijver. Het lat. secta wordt gevoegelijk van sequi afgeleid; waarom het voorheen ook in eenen goeden zin, ten minste onverschillig gebruikt werd, even als partij, gezelschap.