Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schrift]

SCHRIFT, z.n., o., des schrifts, of van het schrift; meerv. schriften. Verkleinw. schriftje. Geschrevene teekens van woorden en gedachten, in tegenoverstelling van gedrukte, ook wel eens geschreven schrift genoemd: dat schrift is onleesbaar. Welk een fraai schrift is dat! Groot schrift, klein schrift, loopend schrift. Dit is nu de schrift, die daer geteeckent is, Bijbelv., waar ook dit schrift vrouwelijk wordt gemaakt. In de scholen is iemands schrift een blad, waarop hij zich in het schrijven oefent: waarom hebt gij uw schrift beklad? Haal de schriften op. In den handel is schrift eene schuldbekentenis, verklaring, enz.: ik heb geen schrift van u noodig. Wij zullen daar een klein schriftje van maken. Een vrijwaringsbrief, eene doopcedel, een paspoort, enz.: hij heeft mijn schrift onder zich. Het beschrevene of bedrukte deel van een blad, of boek; er is inkt op het schrift gevallen. Die scheur loopt door tot in het schrift. Even veel welk geschreven of gedrukt opstel: Zijne schriften hebben hem beroemd gemaakt. De schriften van Cicero

[p. 386]

zijn deszelfs werken. De schriften zijn de Bijbelboeken: ondersoeckt de schriften. Bijbelv. Van hier schriftelijk, schrifteloos, schriftoris bij Kil. enz. Zamenstell.: afschrift, beeldschrift, bovenschrift, cijferschrift, gedenkschrift, geschiedschrift, getuigschrift, kantschrift, lasterschrift, letterschrift, maandschrift, naschrift, onderschrift, opschrift, randschrift, schandschrift, smaadschrift, smeekschrift, tegenschrift, tusschenschrift, verbandschrift, voorschrift, enz.

Schrift, hoogd. ook schrift, Notk. skrifte, Ottfrid. scrip, gischrib, Kero. Keschrifti, Isidor. chischribe, is eene verkorting van geschrift, even als dicht en wigt van gedicht en gewigt, en daarom onzijdig. Zie verder schrijven.