Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schrans]

SCHRANS, bij Kil. schrantse, z.n., vr., der, of van de schrans; meerv. schransen. Oulings eene scheur, of breuk, even als het hoogd. schranz; en volgens

[p. 380]

Kil. ook eene schans, van welk gebruik de benaming van de schrans bij Leeuwaarden afkomstig schijnt, die dus aan schans verwant is.