Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Rusten]

RUSTEN, onz. w., gelijkvl. Ik rustte, heb gerust. Bewegingloos zijn: eb en vloed beletten aan de zee het rusten. Dit wordt intusschen gemeenlijk door stil zijn uitgedrukt. Voorts verpoozing van beweging en albeid genieten: na gedaan werk is het goed rusten. Onbekommert wat te rusten hant aan hant. Vond. Op dat sij rusten mogen van haren arbeijt. Bijbelv. Slapen: hebt gij wel gerust? Slaept nu voort ende rustet. Bijbelv. Sterven, en in het rijk der dooden verkeeren: Haer wiert geseght, dat sij noch eenen kleijnen tijt rusten souden. Bijbelv. Van werkzaamheid ophouden: hij rust niet, voor dat hij zijnen vijand geheel ten onder heeft gebragt. Ophouden van rond te dwalen, zoo als het bijgeloof waant dat de schimmen van sommige menschen doen; Palinuur kon niet rusten, voor dat zijn lijk begraven was. Men zegt, dat zij niet rusten kan, omdat men hare laatste bedingen onvervuld laat. Ergens op steunen: hij rust op

[p. 266]

zijnen staf. Dat huis rust op hechte grondslagen. Bestendig in of op iets verblijven: de toorn rust in den boesem der dwasen. Bijbelv. Zij rust op hen, die zijn bevel betrachten. L.D.S.P. Rustend beteekende oulings ook gerust: Ende si quamen te Lais ten rustende volke. Bijbelv. 1477. In eenen bedrijvenden zin, voor laten rusten: hij rust de moede leden in de uitgeholde rots. Vond. Nog zegt men rust uw hoofd maar; ook oulings: die in 't minnen wil de waarheijt weten, die ruste sijn hooft en blijve in muijten. Const. der minn. Van hier rust, rustelick, bij Kil., rustig, gerust, enz. Zamenstell.: rustbank, rustbed, rustdag, rustplaats, rustpunt, rusttijd, rustuur, enz. Berusten, uitrusten, enz.

Rusten, Kero, kirestan, Isid. chirestin, eng. rest, vries. resten, hoogd. rasten, gr. ῥαςωνευειν, is van onzekeren oorsprong.