Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Ruilebuiten]

RUILEBUITEN, onz. w., gelijkvl. Ik ruilebuitte, heb geruilebuit. Van ruilen en buiten, bij Kil. voor rui-

[p. 255]

len, verwisselen, van buite, oulings buichte, commutatio mercium Ruilen, bij ruiling verwisselen, zij zijn lustig aan het ruilebuiten. Van hier ruilebuiter, ruilebuitster, iemand, die gaarne iets verruilt, of het althans dikwijls doet. Zie het volgende.