Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Rooster]

ROOSTER, z.n., m., des roosters, of van den rooster; meerv. roosters. Verkleinw. roostertje. Het keukentuig, waarop men iets roost: ligt het vleesch al op den rooster? Sint Laurens om 't geloof geroost op gloenden rooster. Vond. Menigerlei ander traliewerk van dezelfde gedaante: waar is de rooster van dien haardkolk gebleven? In dat weeshuis worden baldadige kinderen tot hunne straf op den rooster gezet, in een vertrekje geplaatst, welks vloer de gedaante van eenen rooster heeft. De rooster van een kerkhof is deszelfs ingang, wanneer de grond in denzelven weggegraven is, en er, in plaats daarvan, een traliewerk ligt, om alle grazend vee te weren. Men heeft van die beurten

[p. 244]

eenen rooster gemaakt, eene tafel vol lijnen en dwarsstrepen, waarop de beurt van een ieder tot waarneming van het een of ander berekend is. Spreew.: het geld wordt daar op den rooster geteld, het geld moet daar met gevaar gehaald worden. Het ging er heet van den rooster, er werd hevig gevochten. Zamenstell.: roosterwerk, roosterswijze, enz. Kerkrooster, enz.

Rooster, hoogd. rost, neders. roste, zweed. rost, pool. roszt, boh. rosst, is afkomstig van roosten.