Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Roeijen]

ROEIJEN, onz. en bedr. w., gelijkvl. Ik roeide, heb geroeid. Onzijd., heen en weer bewegen, om daardoor een zwaar ligchaam in eene vloeistof voort te schuiven. Zoo zegt men van een mensch, dat hij roeit, wanneer hij onder het gaan, de armen op en neer beweegt, om zich daardoor als voort te stuwen. De zwanen en alle watervogels roeijen met hunne pooten, het welk ook eenige vogels onder het vliegen in de lucht doen. Vond. zegt: de vogel, eer hij roeit, enz. In het dagelijksche gebruik is roeijen, een vaartuig door eene gestadige beweging van deszelfs riemen,

[p. 218]

voortstuwen: roeit nu lustig wakkre knapen. Men moet roeijen met de riemen, die men heeft, men moet zich schikken naar de gelegenheid. Wanneer de vrouwen eene barende vrouw te hulp komen, zegt men: dat zij uit roeijen gaan. Bedrijvend: zij roeiden de boot naar den wal. Iemand in zulk een vaartuig, door middel van de gezegde beweging, vervoeren: laetze zich met riemen roeien naer heur lustprieel, Zwartzee. Vond. Van hier roeijer. Zamenstell.: roeibank, roeibark, roeidol, roeischip, roeischuit, roeislaaf, roeispaan, enz. Galeiroeijer, sloeproeijer, enz.

Roeijen, bij Kil. roeden, neders. rodern, hoogd. rudern, angels. rowan, eng. row, zweed. ro, van roede, roei, roe, bij Kil., riem, afkomstig; en de bron van roer.