Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Rijn]

RIJN, z.n., m., des Rijns, of van den Rijn; zonder meerv. De eigen naam van eene bekende rivier: gij gaet den bevrozen Rijn bezoeken. Vond. Daar en boven had Civilis een dwars hooft in den Rijn geworpen.

[p. 207]

Hooft. Van hier rijnsch, enz. Zamenstell.: rijnbezie, rijnbloem, rijngraaf, rijnland, rijnlander, rijnlandsch, rijnschip, rijnschipper, rijnschuit, rijnstroom, rijnwater, rijnwilge, rijnzwaluwe, enz.

Rijn, hoogd. rhein, fr. rhin, lat. rhenus, gr. ῥηνος, schijnt ons met Reitz en anderen van het gr. ῥεειν af te stammen., daar rhein in Graauwbunderland, waar deze rivier ontspringt, volgens Adelung, de naam van ontelbare kleine beekjes is, en elke beek in de zoogenoemde Romanische spraak Rhen heet. In het angels. is rijne aquae cursus, rivus.