Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Rak]

RAK, z.n., o, des raks, of van het rak; meerv. rakken. Verkleinw. rakje. Eene genoegzaam regtuit voortloopende streek van eenen weg, eene vaart, enz.: dit is het laatste rak, dat wij varen. Wij hebben nog een groot rak in den wind. 't Rak van den langen weg. Hooft. Van hier damrak, eene vaart uit het Y naar den dam, te Amsterdam. Spreekw.: daar komt ligt een rakje in den wind, het loopt ons ligt eens een weinig

[p. 146]

tegen. Voorts een schotelrak, dat aan den wand hangt: welk een mooi rak met porselein! en nog een ander latwerk in een hoenderhok: zitten al die hoenders des nachts op dat rak? Oulings bezigde men rak ook in de spreekwijs: een huis in rak en dak gehouden, d.i. van alle verval vrij gehouden, aedificium sartum tectum. Ook in de beteekenis van bereik: Maer boven donders rack. C. Boeij.