Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Raauw]

RAAUW, bijv. n., en bijw., raauwer, raauwst. Volgens Kil. hetzelfde als rouw, ruw; gelijkals rauh en roh in het hoogd., volgens Adelung, overeenkomen, en al, wat onbewerkt, onbereid, onbekookt is, aanduiden. In het gebruik is raauw bijzonderlijk ongezoden, of ongebraden: raauw spek - honger maakt raauwe boonen zoet. Voorts, uit hoofde van eene gedeeltelijke of geheele ontvelling, eenigzins aan de doorsnede van een stuk raauw vleesch gelijkende: tong en keel zijn mij beide even raauw. Ook werd het oulings voor ruw gebezigd: want de lieden waren noch rauw en wilt. Vel. Chron. v. Hoorn. Overdragtelijk is een raauw voorstel zoodanig een, dat, uit hoofde van vorm of inhoud, ongeschikt is, om ingang te vinden. Iemand een raauw antwoord geven, hem ruwelijk antwoorden. Van hier, raauwachtig, raauwachtigheid, raauwelijk, raauwigheid.

[p. 141]

Raauw, hoogd. roh, neders. rau, angels. hreaw, eng. raw, zweed. ra, ijsl. rha, finl. raaca, wend. frow, fr. crud, ital. crudo, lat. crudus, beteekent, volgens Adelung, oorspronkelijk enkel hetzelfde, als ruw. Maar is de oorspronkelijke beteekenis van crudus misschien niet in de bloedigheid (cruor) van raauw vleesch gelegen; en stammen raauw, enz. misschien niet evenzeer als cru, of crud, en crudo, van crudus af? Van alle spijzen, die men door middel van vuur toebereiden ging, en waaromtrent men derhalve vervolgens het onderscheid van toebereid of raauw begon te maken, zal immers vleesch wel het eerste zijn geweest; ofschoon vele volken van deszelfs toebereiding vrij lang even weinig werk maakten, als de Israëliten, toen hun in hunne wet geboden werd, geen raauw vleesch van het Paaschlam te eten.