Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Prikkel]

PRIKKEL, z.n., m., des prikkels, of van den prikkel; meerv. prikkels, prikkelen. Een werktuig om prikken te geven: de woorden der wijsen zijn gelijck prickelen.

[p. 120]

Bijbelvert. Figuurlijk, alle aanporring: zijne eerzucht ontving daar door eenen prikkel om zich te wreken.