[Plek]
PLEK, z.n., vr., der, of van de plek; meerv. plekken. Verkleinw. plekje. Oorspronkelijk, een vlak gedeelte des aardbodems. Overdragtiglijk, ieder gedeelte des aardbodems: terzelver plekke aangesmeten. Hooft. Voorts een gedeelte der oppervlakte van elk ding, dat door eene daarop vallende smet, of door kleur, of anderzins van de overige oppervlakte van zulk een ding onderscheiden is: hij heeft eene vurige plek op de hand. Een hond met zwarte plekken. Zie voorts plak, en vlek.
Auteursrechtvrij