Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Peuteren]

PEUTEREN, onz. w., gelijkvl. Ik peuterde, heb ge-

[p. 57]

peuterd. Bij Kil. ook poteren. Met den vinger, of eenig werktuig, zachtjes wroeten: hij peutert in den neus. Daaraan durft niemand peuteren, is in de gemeenzame verkeering: niemand durft eenen vinger daaraan zetten, om er eenige verandering in te maken. Van hier peutering, gepeuter enz.