Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Penseel]

PENSEEL, z. n, o., des penseels, of van het penseel; meerv. penseelen. Verkleinw. penseeltje. Een zamengebondene en aan eenen steel vastgehechte bos haar, ten gebruike van schilders, of teekenaars, daarin van eenen

[p. 51]

verfkwast verschillende, dat het werktuig kleiner is, uit fijner slag van haren bestaat, en in een punt uitloopt: die schilder doet wonderen met zijn penseel. Overdragtiglijk, de schildertrant, of manier, waarin een stuk vervaardigd is: men ziet daarin een stout penseel, een vast penseel, enz. Zamenstell.: penseelmaker, penseelschrijver, die met een penseel schrijft, enz.

Penseel, zweed. pensel, eng. pencil, pool. penzel, hoogd. pinsel, fr. pinceau, ital. pennello, pennelletto, sp. pinzel, lat. peniculus, peniculum, penicillus, penicillum, stamt af van het lat. penis, welks beteekenis in het hoogd. pinsel, met die van een penseel gepaard gaat.