Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Pel]

PEL, z.n., vr., der, of van de pel; meerv. pellen. Door Hooft in plaats van pels gebezigd: die gelijk turkijne pel het water staan deed over duin en del. Eigenlijk allerlei deksel, even zeer als vel, dat niet alleen aan het lat. pellis, en pallium, maar ook aan velum, verwant is, aangezien het oude fela, faela, dat bij Ulphil. voorkomt, bedekken, lat. velare, aanduidt. En weeft een pel vol spreuken. Vond. Nu is pel van de oorspronkelijke beteekenis van allerlei deksel, of bekleedsel, in het gebruik overgegaan tot die van een dop van erwten, boonen, eijeren, enz.: de erwten willen niet uit de pellen, zij zijn niet gemakkelijk te dop-

[p. 47]

pen. Overigens wordt pelle, zoo als men pel oulings schreef, bij Kil. vertaald door barekleed, een rouwlaken, waarmede baar en kist bij eene lijkstatie overdekt worden. - Van hier het werkwoord pellen, doppen, uitdoppen: boonen pellen. Ik heb eenen zak gerst op den molen doen pellen; wijders het naamwoord pellen, zeker slag van doek, anders dopjes genoemd; en de zamenst.: pelerwten, pellenwever, pelmolen, enz.

Pel, eng. peel, fr. peau, dat weleer pel moet hebben geluid, daar het werkwoord peler er van afstamt, hoogd. fell, ital. pelle, lat. pellis, verschilt in den grond evenmin van pels, of pelt, en van peul, als van vel.