Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Parochie]

PAROCHIE, z.n., vr., der, of van de parochie; meerv. parochien. Een kerspel, of kerkelijke afdeeling van eene stad, of een landsdistrikt: hij woont in mijne parochie.

[p. 29]

Van hier parochiaan, die tot die of die parochie behoort, parochiekerk, enz.

Parochie, hoogd. pfarre, fr. paroisse, eng. parish; lat. parochia, of liever paroecia, stamt af van het gr. παροιϰια, bijeenwoning.