Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Pantser]

PANTSER, z.n., o., des pantsers, of van het pantser; meerv. pantsers. Eene vaste gemeenlijk metalen bekleeding van het lijf, om het tegen vijandelijke schoten, steken, of houwen, te dekken. Anders ook pantsier: drijft speeren door 't pantsier in 't lijf. - En hebt ge tegens Godt het pantser aengeschoten. Vond. Het wordt door Frisch. van harnas onderscheiden, doch dit onderscheid wordt gemeenlijk weinig in acht genomen. Heden ten dage maakt men weinig gebruik van soortgelijk wapentuig; en al, wat de zware ruiterij

[p. 21]

nog van dien aard bezigt, voert den naam van kuras. Oul. schreef men ook panser: helmen eñ pansers. Byb. 1477.

Pantser, in het hoogd. panzer, zweed. pantser, boh. pancijr, pool. pancerz, ital. panciera, middeleeuw. lat. panseria, panceria, pancerea, schijnt een woord van sclavonischen oorsprong. Alwaarom Adel. zich te regt verzet tegen hen, die, zoo als Kil., dit woord van pans, of pens, afleiden.