[Oven]
OVEN, z.n., m., des ovens, of van den oven; meerv. ovens, verkleinw. oventje. Eene beslotene plaats, geschikt, om door vuur heet gemaakt te worden, ten einde daarin te bakken: een gloeijende oven. Den oven stoken. Het brood in den oven schieten. Dat gaapt zoo wijd als een oven, dat is geheel onwaarschijnlijk. Het was of hij tegen eenen oven gaapte, zijne redenen vonden geenen ingang. Zamenstell.: bakoven, glasoven, kalkoven, potoven, smeltoven, steenoven, enz. Ovendeur, ovendweil, ovenschop, ovenstok enz. Reeds bij Kero ouan (ovan) Notk. ouen, Tat. ovan, Ulphil. auhn, neders. aven, angels. ofen, ofne, eng. oven, deen. ovne, ijsl. ofn. Wacht. erkende reeds de overeenstemming van dit woord met het gr. ἀυω, ik steek aan.
Auteursrechtvrij