Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Optillen]

OPTILLEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en tillen: ik tilde op, heb opgetild. Opheffen, met moeite opnemen, van iets, dat zwaar is: een blok optillen. Van hier optilling.