Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[p. 737]

[Opregt]

OPREGT, bijv. n. en bijw.; opregter, opregtst. Ongeveinsd, vroom: een opregt man. Opregt in handel en wandel. Wezenlijk waar: opregte Levantsche koffij. Van hier: opregtelijk, opregtheid, opregtigheid, ook opregtiglijk.