Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opkrabben]

OPKRABBEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb.

[p. 727]

voorz. op en krabben: ik krabde op, heb opgekrabd. Open krabben; met de nagelen, in de opperhuid, of de roof eener word, eene opening maken: met opgekrabde wang. Vond. Onaglen krabt de wangen op. G. Brandt. Ook van andere dingen: de aarde opkrabben. Eene versletene plaat opkrabben. Eene beleediging, die reeds vergeren was, weder in het geheugen brengen: gij moet die zaak niet meer opkrabben. Ook eene reeds geledene smert vernieuwen: hij sprak van den ramp, die mij getroffen had, en krabde dus eene bijna geheelde wond weder op. Van hier: opkrabbing.