Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ophoepelen]

OPHOEPELEN, onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en hoepelen: ik hoepelde op, ben opgehoepeld.

[p. 717]

In het gemeene leven, zich als een kwade jongen wegpakken.