Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opdragtig]

OPDRAGTIG, bijv. n. en bijw., opdragtiger, opdragtigst. Opgezwollen in het wezen, met roodheid van

[p. 699]

gelaat: waerbij de blozentheit der bruinen wel mag schromen, als in triomf met hun opdrachtig root te komen. Anton. Van hier: opdragtigheid. Zie ig.