Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opbinden]

OPBINDEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en binden: ik bond op, heb opgebonden. Iets,

[p. 687]

dat door zijne slapheid naar beneden helt, vastbinden: het haar - de broek - de kousen - den wijnstok enz. opbinden. Dan wacker voor de vuist de rancken opgebonden. Vond. Boven op iets vast binden: ende bondt hen mutsen op. Bybelv.