Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opbikken]

OPBIKKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en bikken: ik bikte op, heb opgebikt. Door bikken (hakken) verfraaijen: eenen steen laten opbikken. Opeten: alles opbikken. Zie, verder, oppikken.