Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onvorstelijk]

ONVORSTELIJK, bijv. n. en bijw., onvorstelijker, onvorstelijkst. Dat eenen vorst geenszins betaamt: op dees Prins wist nooit de nijt te vinden iets, dat onvorstlijk was. G. Brandt. Maar niet onvorstelijkers. Hooft. Zonder trappen van vergrooting, beteekent het, die tot den

[p. 636]

vorstelijken stand niet verheven is: tot hoe groot een' hoogheit van staate de verdienste der deughde verheven had eenen onvorstelijken persoon. Hooft. Van on en vorstelijk. Zie lijk.