Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontzweren]

ONTZWEREN, bedr. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en zweren: ik ontzwoer, heb ontzworen. Door eenen eed eene verbindtenis breken: zijn'

[p. 620]

gestaefdan eet ontzweeren. Vond. Zich door eenen eed van iets ontslaan, zuiveren: so moet men de minste untsweren mit ses eden. Wilckoer. v. Langewolt. Ontzweren is bij Kil. ook een onz. woord, beteekenende slenken, zich zetten, neervallen; van eene zwerende wond gesproken.