Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontzwaaijen]

ONTZWAAIJEN, onz. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en zwaaijen: ik ontzwaaide, ben ontzwaaid. Met eenen zwaai ontvallen: ijeder blaedtjen, dat het lindenrijs ontswaeit. Huygens.