Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontwoekeren]

ONTWOEKEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en woekeren: ik ontwoekerde, heb ontwoekerd. Op eene inhalige, woekerachtige wijs ontnemen: ontwoeckert niet mijn eer. Rodenb. Van hier: ontwoekering.