Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontwisschen]

ONTWISSCHEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en wisschen: ik ontwischte, heb ontwischt. Door uitwisschen weg nemen: die de wreetheijd lang ontwis. Oudaan. Van hier: ontwissching.