Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontwinden]

ONTWINDEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en winden: ik ontwond, heb ontwonden. Dat in iets ingewonden is, los winden: met ont-

[p. 610]

wonden krijgsbanieren. Anton. Tot dat hij zijn standaarden in Azien ontwon. Oudaan. Een kluwen ontwinden. Het kluwen zal zich wel ontwinden, de ontdekking van de zaak kan niet achterblijven; uit haren eigenen aard zal zij zich, op haren tijd, openbaar maken. Maer om mij zelf 't moortkluwen gansch te ontwinden. Vond. Oneig., duidelijk en klaar maken: Protheus ontwond hem zijn profecij. S. Verhoek. Zware verschillen ontwinden. Van hier: ontwinding.