Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontvellen]

ONTVELLEN, onz. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en vellen, dat niet in gebruik is: ik ontvelde, ben ontveld. Zijn vel verliezen: mijne lippen beginnen te ontvellen. Van hier: ontvelling.