Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontstrijken]

ONTSTRIJKEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en strijken: ik ontstreek, heb en ben ontstreken. Eigenlijk, onder de hand door strijken wegnemen; voorts met list ontnemen: had hem de

[p. 589]

Turk de vesting ontstreeken. Hooft. Zich ziende deezen toeverlaat ontstrijken. Hooft. Onz., met zijn; schielijk weggaan, ontkomen: zij waren hem op weg ontstreken, zegt men op de Veluw. Reeds bij M. St. leest men: is hi den vianden daer ontstreken. Van hier: ontstrijking.