Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontmaren]

ONTMAREN, ontmarren, ontmeren, bedr. w.: gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en maren: ik ontmaarde,

[p. 557]

heb ontmaard. Het touw eens vaartuigs, waarmede het aan eenen paal gemaard is, los maken: het schip t' ontmaeren. Vond.