[Ontmantelen]
ONTMANTELEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en mantelen, dat niet in gebruik is: ik ontmantelde, heb ontmanteld. Den mantel afdoen, van den mantel berooven: die u bij der straet ontmantelt. Huyg. Meest gebruikt men het voor het slechten van borstweringen en vestingwerken, waarmede eene plaats als met eenen mantel tegen het regenen van pijlen, kogels enz. bedekt is: eene stad ontmantelen. Jvois ontmantelt teeghens Teroanne. Hooft. Ontmantelt van aenhangers. Hooft.
Auteursrechtvrij