ONTLEENEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en leenen: ik ontleende, heb ontleend. Van iemand leenen; in eenen oneigenlijken zin: daervan ontleent zij alle hare aenvalligheit. J. de Haes. Die licht en luister van haer zonne zal ontleenen. Verst. Hoe 't meer zijn eigenschap ontleent van vocht en vuur. Poot. Van hier: ontleening.
Auteursrechtvrij