Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[p. 545]

[Ontkluiten]

ONTKLUITEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en kluiten, dat buiten zamenst. niet voorkomt: ik ontkluitte, heb ontkluit. Kluiten aarde in stukken stooten. Men vindt het woord bij Hoogstr.