Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontkleven]

ONTKLEVEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en kleven: ik ontkleefde, heb ontkleefd. Scheiden, doen los gaan, hetgeen aaneen kleeft; veroud. woord: om 't drooge van het nat t'ontkleven. Huygens.