Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontkernen]

ONTKERNEN (bij Kil. ontkerenen), bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en kernen, dat buiten gebruik is: ik ontkernde, heb ontkernd. Van

[p. 543]

de kern berooven, de kern uitnemen: zij schellen en ontkernen eens anders schriften. De Brune.